آبی

                  خاکستری

                               سیاه

              تو به من خندیدی 
          ونمی دانستی ;

         من به چه دلهره از باغچه همسایه
         سیب را دزدیدم .
         باغبان از پی من تند دوید 
        سیب را دست تو دید 
        غضب الوده به من کرد نگاه 
        سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک 
        و تو رفتی وهنوز
        سالهاست که در گوش من ارام ;ارام
         خش خش گام تو تکرار کنان میدهد ازارم
        ومن اندیشه کنان غرق این پندارم 
         که چرا ;
               خانه کوچک ما;
                                 سیب نداشت .
                

  قصيده آبي خاكستري سياه
در شبان غم تنهايي خويش
عابد چشم سخنگوي توام
من در اين تاريكي
من در اين تيره شب جانفرسا
زائر ظلمت گيسوي توام

 گيسوان تو پريشانتر از انديشه ي من
  گيسوان تو شب بي پايان
 جنگل عطرآلود
 شكن گيسوي تو
موج درياي خيال
كاش با زورق انديشه شبي
از شط گيسوي مواج تو من
بوسه زن بر سر هر موج گذر مي كردم
كاش بر اين شط مواج سياه
همه ي عمر سفر مي كردم
من هنوز از اثر عطر نفسهاي تو
       سرشار سرور
 گيسوان تو در انديشه ي من
  گرم رقصي موزون
 كاشكي پنجه ي من
 در شب گيسوي پر پيچ تو راهي مي جست                                               

شكن گيسوي تو
موج درياي خيال
كاش با زورق انديشه شبي
از شط گيسوي مواج تو من
بوسه زن بر سر هر موج گذر مي كردم
كاش بر اين شط مواج سياه
همه ي عمر سفر مي كردم

                          اما
                              تلخي سرد كدورت در تو
                              پاي پوينده ي راهم بسته
                              ابر خاكستري بي باران
                              راه بر مرغ نگاهم بسته